Ben ik te dik?

Laat ik maar met de deur in huis vallen, ik heb wat kilo’s meer mee te dragen de laatste tijd. Wellicht een bekend fenomeen; het sluipt er in. Gekscherend zou je het corona-kilo’s kunnen noemen maar eerlijk gezegd speelt dit al een tijdje langer voor mij. Ik heb alle huis-tuin-en-keuken-manieren om af te vallen al ingezet maar niets lijkt voor mij langdurig te werken. Volgens het voedingscentrum heb ik overgewicht, mijn BMI is te hoog, hoewel ik met twee kilo minder weer in de ‘groene’ zone zou vallen. Toen mij van het weekend werd gevraagd of ik op de brommer gekomen was, wellicht mijn helm had ingeslikt, werd ik in één klap bewust van een scala aan gedachten en gedragingen omtrent ‘dik zijn’.

“Wil je deze foto nog een keer maken, maar dan zonder dat ik er zo dik uit zie?” vraag ik aan manlief terwijl we met paard een stuk bloeiende heide onveilig maken voor een perfect Instagram-plaatje. En waarom eigenlijk? Dit is toch hoe ik er nu uit zie? 

Zoals vaak zocht ik mijn heil in het boek van Christiane Beerlandt (“De sleutel tot zelfbevrijding”). In een ietwat schreeuwerige –Belgisch-Nederlandse schrijfstijl die niet zou misstaan op billboards- weet zij telkens weer spijkers met koppen te slaan over een variëteit aan gezondheidsvraagstukken. De onderliggende energie ervan, welteverstaan. 

Christiane adviseert ‘naar het leven te leven’, de boodschap te erkennen die je voorkeuren voor voedingsmiddelen je brengen en je portie beweging te zoeken in datgene wat jij leuk vindt. Volgens Christiane kun je dik of dun zijn en in beide gevallen gezond of ongezond. Het ligt eraan wat bij je past. Laat je niet beïnvloeden door angstbeelden van ‘wat zou kunnen gebeuren’ of ‘wat mensen van mij vinden als ik wat zwaarder/lichter ben’ maar zorg dat je je lekker voelt*.  

Bij paarden hoor ik mensen zich maar al te vaak verontschuldigen voor een ‘te dik’ exemplaar. Maar wat is dat nu eigenlijk? Zijn dat enkel oordelen die ‘de maatschappij’ heeft waar we niet aan voldoen, ons voor schamen? Als bovenstaand voor ons geldt, waarom dan niet voor onze dieren? 

Ik besluit bij deze mij niet meer te laten leiden door schoonheidsidealen of wat een ander mogelijk van mijn gewicht of dat van mijn dieren vindt. Ik heb vanochtend een ander boek uit de reeks van mijn favoriete Belgische schrijfster besteld, ga direct de hoofdstukken over donuts en chips lezen zodra het binnen is. Voor mij geen diëten meer. Energie is mij niet vreemd dus waarom zou ik geen contact leggen met de energie van de voeding die ik tot mij neem? En daarbij, er leeft al genoeg angst in de maatschappij; een stukje beter naar het leven in jezelf luisteren doet niemand kwaad. Ik ben benieuwd welk gewicht het leven voor mij in petto heeft, maar hoe dan ook durf ik te zeggen: ik houd van mezelf!

Fijne dag!

Michael van Roon

Natuurgeneeskundig Energetisch (Dier-)Therapeut

 

*Dit is mijn vrije interpretatie van de tekst uit het boek