“Zitten de mensen met toegang tot mijn blog te wachten op zo’n inkijkje in mijn zielenroerselen?” vroeg ik mij af. Wellicht zijn er toch mensen die iets kunnen met dit inzicht.

En dan gebeurt het. Het licht wordt feller en feller, eerst denk ik nog dat het de zon is die wat feller wordt, en voor heel even lijkt de tijd volledig stil te staan.

Het is al lang niet meer het dier dat lang geleden op de prairies leefde maar een modern dier, met moderne behoeften.

Rouw is iets waarvan ik merk dat ik het lastig vind. Eigenlijk kan niemand het juiste zeggen. Je voelt je boos, verdrietig, angstig, soms paniekerig en bij vlagen ontzettend dankbaar.

Sinds een aantal weken rijd ik elke dag weer een aantal keer langs het bankje. Dat ene bankje, waar mijn paard zo'n beetje 13 jaar geleden met zijn achterbenen op stond nadat ik alle -hopelijk- goed bedoelde tips had opgevolgd van 'paardenmensen'.