Rouw is iets waarvan ik merk dat ik het lastig vind. Eigenlijk kan niemand het juiste zeggen. Je voelt je boos, verdrietig, angstig, soms paniekerig en bij vlagen ontzettend dankbaar.

Sinds een aantal weken rijd ik elke dag weer een aantal keer langs het bankje. Dat ene bankje, waar mijn paard zo'n beetje 13 jaar geleden met zijn achterbenen op stond nadat ik alle -hopelijk- goed bedoelde tips had opgevolgd van 'paardenmensen'.

Laat ik met de deur in huis vallen: sinds jaar en dag leg ik contact met overledenen. En weet je? Lange tijd heb ik die gave tekort gedaan. De laatste tijd nemen de waarnemingen toe. Overal waar ik naar toe ga komen spirits naar mij toe.

De reflectie in raam van het huis waar we altijd langs komen toonde voor mijn ondeskundig oog een soort piaffe die aan hysterie grensde. Toen ik ons met man en macht voor twee naderende fietsers weg kon werken besloot ik terug te gaan.

Een kleine drie jaar geleden schreef ik een multidimensionale brief over de man en de vrouw in ons zelf, na een van mijn wandelingen door het natuurgebied om Slot de Nijenbeek in Wilp; waarvan de oorspronkelijke boerderij 'De Rodute' ooit voorburcht was.