Eindeloos bewustzijn
Op een zonnige lentedag stond ik daar, na een training in vrijheid, naast mijn paard. Er staat een lichte bries die de rustige plek in het bos dat speelse karakter geeft dat het contact in de oefeningen kracht bij zet. We staan daar gewoon en turen even samen in de verte. Mijn arm om zijn schouders, zijn hoofd ontspannen laag. Op de achtergrond hoor ik wat vogels, het voelt alsof we helemaal weg zijn van de bewoonde wereld. Ik zoek dit gevoel vaak op. Om met mijn handen energie in beweging te kunnen brengen leer ik in mijn opleiding om contact te maken met zo’n nulpunt. Mijn handen gaan zachtjes stromen, de energie zoekt zijn weg. En dan gebeurt het. Het licht wordt feller en feller, eerst denk ik nog dat het de zon is die wat feller wordt, en voor heel even lijkt de tijd volledig stil te staan. We staan gewoon in een rijbak maar gaan ook even helemaal op in licht.
Het moet die tijd geweest zijn dat ik het boek van Pim van Lommel las (Eindeloos bewustzijn) waarover recent nog een mooi artikel geschreven is in de volkskrant. Hij beschrijft hoe bewustzijn ook los van het lichaam ervaren kan worden, eindeloos is en niet altijd samenvalt met activiteit van de hersenen. Dat is toch mateloos interessante materie? Het idee dat er in ons allemaal iets zit dat los van onze lichamen met elkaar kan communiceren? Iets dat eindeloos is en waar je dus altijd contact mee kunt maken. Als ik daar over nadenk besef ik telkens meer dat we niet kunnen bevatten wat dat inhoudt. Het maakt me enthousiast en het is voor mij de basis geweest om mijn werk te kunnen doen zoals ik dat nu doe. Met mijn eigen dieren kan ik inchecken hoe het met ze gaat door contact op dat niveau: of ik nu naast ze sta of aan de andere kant van de wereld. En telkens weer ervaar ik dan momenten waarop de tijd stil lijkt te staan en voel ik de eindeloosheid. Hoewel ik dit vermogen meerdere keren per dag inzet voor de dieren die ik behandel kan het soms ineens ook heel ver weg lijken. Terwijl bewustzijn eindeloos is en contact altijd mogelijk is en blijft is onze fysieke verschijning aan verandering onderhevig en zelfs onontkoombaar eindig. Het is geen geheim dat ik afgelopen jaar met veel uitdaging op dat vlak geconfronteerd ben (zie vorige blogs). En deze week realiseerde ik me ineens: je hoeft niet alleen maar bezig te zijn met het bieden van perfecte omstandigheden voor je dieren. Het intensieve zorgen mag weer plaats maken voor eindeloosheid, tijdloosheid, genieten, dat felle licht en gewoon zijn. Samen in de verte kijken en weten dat de verbinding altijd blijft.
Het bijzondere is dat toen mijn paarden op een tijdelijke plek stonden waarvan ik innerlijk wist dat er iets niet pluis was -het voelde niet goed maar kon ook niet anders in het moment-, ik de behoefte voelde om het belangrijke thema eindeloosheid in relatie tot mijn paarden te willen ‘vereeuwigen’ in het fysieke. Hoewel vergankelijk, want dat zijn we nu eenmaal op fysiek niveau, zette ik in het dorp waar ze toen stonden een tattoo op mijn been. De week erna brak mijn paard precies dat been. We braken vrij, vonden een goede plek voor de langere termijn dichtbij huis. Het gaf veel zorgen, toch als ik nu terugkijk met mijn arm om de schouders van mijn paard, voel ik dat inchecken op het level van bewustzijn ons gered heeft. Ik weet dat zijn en mijn fysieke verschijning ooit ophoudt maar onze verbinding is eindeloos.
Het moet die tijd geweest zijn dat ik het boek van Pim van Lommel las (Eindeloos bewustzijn) waarover recent nog een mooi artikel geschreven is in de volkskrant. Hij beschrijft hoe bewustzijn ook los van het lichaam ervaren kan worden, eindeloos is en niet altijd samenvalt met activiteit van de hersenen. Dat is toch mateloos interessante materie? Het idee dat er in ons allemaal iets zit dat los van onze lichamen met elkaar kan communiceren? Iets dat eindeloos is en waar je dus altijd contact mee kunt maken. Als ik daar over nadenk besef ik telkens meer dat we niet kunnen bevatten wat dat inhoudt. Het maakt me enthousiast en het is voor mij de basis geweest om mijn werk te kunnen doen zoals ik dat nu doe. Met mijn eigen dieren kan ik inchecken hoe het met ze gaat door contact op dat niveau: of ik nu naast ze sta of aan de andere kant van de wereld. En telkens weer ervaar ik dan momenten waarop de tijd stil lijkt te staan en voel ik de eindeloosheid. Hoewel ik dit vermogen meerdere keren per dag inzet voor de dieren die ik behandel kan het soms ineens ook heel ver weg lijken. Terwijl bewustzijn eindeloos is en contact altijd mogelijk is en blijft is onze fysieke verschijning aan verandering onderhevig en zelfs onontkoombaar eindig. Het is geen geheim dat ik afgelopen jaar met veel uitdaging op dat vlak geconfronteerd ben (zie vorige blogs). En deze week realiseerde ik me ineens: je hoeft niet alleen maar bezig te zijn met het bieden van perfecte omstandigheden voor je dieren. Het intensieve zorgen mag weer plaats maken voor eindeloosheid, tijdloosheid, genieten, dat felle licht en gewoon zijn. Samen in de verte kijken en weten dat de verbinding altijd blijft.
Het bijzondere is dat toen mijn paarden op een tijdelijke plek stonden waarvan ik innerlijk wist dat er iets niet pluis was -het voelde niet goed maar kon ook niet anders in het moment-, ik de behoefte voelde om het belangrijke thema eindeloosheid in relatie tot mijn paarden te willen ‘vereeuwigen’ in het fysieke. Hoewel vergankelijk, want dat zijn we nu eenmaal op fysiek niveau, zette ik in het dorp waar ze toen stonden een tattoo op mijn been. De week erna brak mijn paard precies dat been. We braken vrij, vonden een goede plek voor de langere termijn dichtbij huis. Het gaf veel zorgen, toch als ik nu terugkijk met mijn arm om de schouders van mijn paard, voel ik dat inchecken op het level van bewustzijn ons gered heeft. Ik weet dat zijn en mijn fysieke verschijning ooit ophoudt maar onze verbinding is eindeloos.