Lieve Okke

Twee en een halve week geleden is onze lieve Okke overleden. Hij was een onwijs knappe fjord, hoewel waarschijnlijk iedereen dat zegt over zijn eigen dieren, vind ik dat oprecht. Alles op die dag ging voor ons zo onwijs snel. Die zondag ochtend hadden we een soort ‘perfecte wandeling’ gemaakt. Zoals iemand in de dagen na het overlijden van Okke treffend zei over mijn man en mij: "Jullie zijn er zó gek mee, die paarden". Onze route ging langs de rivier, het zonnetje scheen, Billy was weer goed in zijn doen na het herstellen van zijn beenbreuk, alles klopte. Shining. Shimmering. Splendid. Dat poste ik nog letterlijk op de socials die dag.  

Die avond zetten we Billy en Okke tevreden op stal. Met het geluid van het zachtjes kauwen van hooi lieten we ze daar met een gerust hart achter. Dat hart ging niet eens zoveel sneller kloppen toen we een uurtje later gebeld werden dat Okke vast lag in zijn stal. “Paarden liggen wel vaker vast” hoor ik mijzelf nog tegen mijn man zeggen, “Laatst liet iemand me nog een filmpje zien hoe ze zichzelf vaak zelfs weer los wurmen”. Met de gedachte om hem even overeind te helpen reden we snel naar stal. Aldaar zagen we al gauw dat het foute boel was. Je blijft hoop houden natuurlijk, we kregen hem vrij snel in de benen en liepen met hem naar de paddock. Daar is hij gaan liggen en zo goed als niet meer opgestaan. Behalve wat pogingen die resulteerden in enkele atactische pasjes. Hij had zoveel pijn. De dierenarts gaf hem ‘alles wat ze in haar bus had’ maar niets weerhield hem ervan om zichzelf tegen de grond te gooien van de buikpijn. Er zat drie uur tijd tussen het geluksgevoel wat we hadden toen we op de bank zaten en het moment dat Okke er niet meer was en we met een leeg gevoel voor onze huisdeur stonden.

Nu heb ik -voor mijn werk- al een heel aantal paarden zien sterven en is het daarnaast deel van mijn werk om contact te leggen met de spirits van overledenen. En hoewel dat contact er nog is met Okke, wat ook altijd zo zal blijven, voelt het gemis rauw en hard. Okke was stoer, had stalen zenuwen, was nergens van onder de indruk. Hij maakte Billy ook nóg stoerder, samen konden zij de wereld aan. Hij heeft Billy zo onwijs gesteund toen hij zijn been brak en moest herstellen. Ze waren onlosmakelijk verbonden. Vandaag was de eerste keer sinds het overlijden van Okke dat ik weer met Billy aan de lange teugel liep. Ik merkte, ondanks dat zijn nieuwe maatje Tommy hem op korte afstand volgde, dat hij de steun mist. Van zijn eerste echt eigen maatje, die bij ons -dieren-gezin hoorde: Okke. En dat kost simpelweg tijd. 

Rouw is iets waarvan ik merk dat ik het lastig vind. Eigenlijk kan niemand het juiste zeggen. Je voelt je boos, verdrietig, angstig, soms paniekerig en bij vlagen ontzettend dankbaar. Ik heb twee liedjes die ik elke dag even draai, die zijn mijn graadmeter of ik zonder tranen de deur uit kan. En toch, soms bevliegt het me even. Dan doet het even ontzettend veel pijn. Elke dag een stukje minder gelukkig. Ik was me al bewust hoeveel ik van mijn dieren houd, maar zoals Maan in één van mijn Okke-liedjes goed verwoordt: “Het valt me toch zwaarder dan ik dacht”.

Okke, Okki, Okke-Wokkel. Ik ben je onwijs dankbaar. Je hebt me laten zien dat afscheid van paarden onwijs pijnlijk is, maar de liefde die je voelt door hun leven overstemt dat alles oneindig.