moderne paarden, moderne behoeften

Vanochtend gebeurde er voor mij iets fijns. Voor het eerst sinds tijden ‘vond ik weer eens ergens wat van’. Niet om narigheid op te rakelen, dit jaar is er voor mij en mijn geliefden één waarin nachtmerries meer ruimte hadden dan dromen. Dan heeft elke mens -ondergetekende incluis- een periode van verwerking nodig: elke dag een stukje beter, met vallen en opstaan; al die clichés. Na een tijd van verdriet en overleving volgde voor mij het besef: Hé! Ik vind weer eens ergens iets van. Iets ogenschijnlijks onbenulligs bedoel ik dan he, een post op de socials in dit geval.

De post die ik vanochtend zag -van een zeer gewaardeerde collega paardentherapeut- ging over welzijn bij paarden. Een heet hangijzer in deze tijd! Wat vind jij dat welzijn inhoudt? Luidde de vraag. Een belangrijke vraag vind ik, groot onderdeel van mijn werk ook gezien ik naast het balanceren van de energie van je paard zijn of haar vertaler ben of beter gezegd het doorgeefluik. Mensen die mij hier al eens over hebben gesproken, of los horen gaan, weten dat ik allergisch ben voor dogma’s op het vlak van huisvesting voor paarden. Daarmee bedoel ik stellingen die vanuit ideologie als onbetwistbaar bestempeld worden. “Ah, dus je bent een natural die tegen stallen is?” Niet bepaald. “Zo’n oude stempel paardenman waarvan de paarden altijd op stal staan?” In tegendeel. Hoe ik dan wel over paarden huisvesting denk? Daarvoor neem ik jullie graag mee in mijn dromen daaromtrent. Houd je vast!

Mijn laatste luisterboek avontuur was het boek van Mark Manson – “De edele kunst van NOT GIVING A F*CK” (aanrader trouwens). Dit boek herinnerde mij er weer eens aan hoe alles wat ik als mens schrijf als spreekwoordelijke korrel zand in een woestijn maar een mini vonkje van voorlopige kennis is, in het eeuwig brandend vuur van bewustzijn. Die nietige kleine ik, die elke dag contact legt met paarden en met hun mentale plaatjes mee mag kijken, heeft een droombeeld. Hoe ik zou willen dat ik mijn paarden zou kunnen huisvesten, wat keuzevrijheid voor hen in mijn beeld zou betekenen.

Zie voor je: Een prachtige rieten kap, lichtstraat bovenin waardoor het eronder zo licht is als buiten, vijf verblijven naast elkaar. Afmetingen? Zes bij tien meter per paard. Perfect voor paarden die moeten herstellen van bijvoorbeeld een beenbreuk, zou de favoriete orthopedisch paardenarts van mijn paard en mij vermoedelijk zeggen. Drie wanden zijn bekleed met licht hout wat de letterlijke maar ook het gevoel van lichtheid benadrukt. Één wand bestaat uit twee halfhoge deur-delen waar paarden met hun hoofd overheen kunnen hangen óf wat open kan staan en dan toegang biedt tot een privé ontdektuin voor het paard. Die bestaat uit een breed slingerend pad met verschillende ondergronden dat langs eetbare bomen en planten loopt en op verschillende plekken de keuze biedt om al dan niet -fysiek- contact met het buurpaard te hebben middels verschillende hoogten qua omheining. Het is lang genoeg voor een stuk of tien galopsprongen. Als de paarden één van de drie soorten aangeboden hooi eten, zien ze in elk geval één soortgenoot en kunnen ze tegelijk de omgeving zien.  De ontdektuinen komen uit op een tussenstuk dat doorgang biedt naar de buitenpiste met gedraineerde bodem. Alle paarden kunnen hun maatje blijven zien terwijl die in de gymnastiekles zit maar de tussenruimte biedt voldoende afstand voor die deelnemer zodat de paardentoeschouwers die hem of haar minder liggen niet te dichtbij kunnen komen. Achter die piste een gigantisch paarden-kruiden-grasland wat zo goed onderhouden wordt dat het fructaangehalte perfect is en er prachtig hooi van gewonnen kan worden. Daar kunnen de paarden die elkaar écht leuk vinden samen op ravotten (die keuze maken ze via een energetisch therapeut natuurlijk) of anders krijgen ze hun eigen stuk, weer naast de anderen. -Als jij zo’n plek al gemanifesteerd hebt, wil je me dan bellen? Ik kom graag kijken! –

Moraal van dit verhaal? Ik denk dat paarden net als mensen en andere dieren evolueren. Het is al lang niet meer het dier dat lang geleden op de prairies leefde maar een modern dier, met moderne behoeften. En om daaraan te voldoen vind ik het wenselijk dat paarden net als mensen kunnen kiezen voor een stukje privacy, ook van andere paarden. Hoe combineer je dat met de behoefte aan vrije beweging en gezelschap? In mijn beperkte pakketje van voorlopige kennis zou ik dat willen aanpakken zoals ik hiervoor omschrijf. En tot die tijd zijn mijn pony’s intens gelukkig met hun huidige plek. Het dichtst haalbare bij mijn wens is tot nu toe; ’s nachts op een ruime lichte stal en overdags lekker buiten. Daar zit geen keuzevrijheid in maar geeft wel elk etmaal ruimte voor zowel privacy als contact met soortgenoten. Ondertussen hoop ik dat de volgende loterij op onze postcode valt, dan gaan wij helemaal los!