Wat is je invloed?

Vanochtend had ik een inzicht. Je weet wel, zo’n moment dat je wat puntjes tussen toen en nu met elkaar kunt verbinden in gedachten. En soms denk ik dan: “Zitten de mensen met toegang tot mijn blog te wachten op zo’n inkijkje in mijn zielenroerselen?”. Toch is mijn conclusie dat er wellicht mensen zijn die iets kunnen met dit inzicht.

Na een tweetal ingrijpende paard gerelateerde gebeurtenissen afgelopen jaar merkte ik dat ik moeilijk door een stuk van mijn eigen gevoel heen leek te komen. Van Thuisarts.nl “mag” je daar gemiddeld zo’n zes tot negen maanden moeite mee hebben na de ingrijpende gebeurtenis. Hoewel ik wars ben van kaders zegt dat nog wel, dat ik momenteel binnen de normaalwaarden val. Toch ga ik dan graven en uitdiepen, want het is immers mijn werk om die onderste steen boven te krijgen toch? Ik verkoop wat ik voel, breng inzicht in situaties die dat verlangen voor mensen en hun dieren. Wat mis ik hier?

Na een aantal laagjes afgeschraapt te hebben komt de voor dit moment spreekwoordelijke onderste steen boven. De overtuiging: “Ik had dit moeten zien aankomen, ik heb niet genoeg gedaan!”. En terwijl die door mijn hoofd gaat hoor ik mijzelf nagalmen van consulten waarin ik mensen op het hart druk niet te hard te zijn voor zichzelf.  

Even terugspoelen? 

Vanaf het moment dat ik een paard kocht ben ik uitgedaagd om met mijn gevoel te gaan leven. Klinkt hoogdravend, niet? Het hield zoveel in als dat hij mede richting gaf aan mijn leven vanaf dat moment. Ik merkte, door een energetische behandeling op afstand die hij kreeg, dat het iets in mij aanwakkerde. Zo bewoog ik als vanzelf de kant op, van waar ik nu sta.

Mijn gevoel was altijd sterk. Dat merkte ik aan de neiging van mensen om te vragen wat ik voelde bij een nieuwe baan, liefde of huis. Er waren ook mindere momenten waarbij het me verweten werd dat ik iets niet vooraf (aan)gevoeld had. Inmiddels ben ik er in mijn werk achter dat datgene wat ik voel iets is waar óf ikzelf óf de ander iets aan kan doen voor het dier dat voor mij staat. Datgene waar we invloed op hebben. En dat is nu juist waar mijn inzicht van vandaag over gaat.

Vanaf dag één dat ik mijn paard in mijn leven verwelkomde heb ik een knagend onderbuikgevoel gehad. Ik voelde als een altijd sluimerende ondertoon dat er iets met één van zijn benen flink mis zou gaan. Mijn reactie? Alles doen wat ik kon om dat te voorkomen.  

Als ik dat zeg denk ik aan een docent van de opleiding die ik gevolgd heb. Hij vertelde het verhaal hoe iemand met een visioen probeerde een ongelukkige situatie te voorkomen. Hij snelde naar iemand toe om te vertellen dat hij een ongeluk zou krijgen op een bepaalde brug. Voldaan dat hij de persoon nog voor dat noodlot kon bereiken vervolgde hij zijn dag. Tot hij hoorde dat die persoon het ongeluk één brug verder over hetzelfde water had gekregen.  

Ik was vanaf dat moment overal bij waar ik kon als ik het idee had dat het risico groter zou zijn, op beenletsel. De keer dat ik de dierenarts met spoed liet komen omdat ik dacht dat hij hoefbevangen was: gelukkig net niet, het veroordeeld mijn paard wel tot een graasmasker. Alle keren dat er een nieuw paard kwam, hij in een nieuwe paddock moest, een andere wei, omgevingsfactoren veranderden, laat staan als hij met een nieuw paard in de wei moest. Altijd een hoevenkrabber mee op buitenrit om steentjes of andere zaken onder zijn hoeven meteen te kunnen losmaken. Afstappen bij plekken waar veel kuilen waren of andere mogelijke obstakels. En eerlijk gezegd, zo is dit járen goed gegaan.

Totdat dat ene moment kwam. Door een serie van gebeurtenissen stond ik plots in een positie dat ik ‘los moest laten’ ik ‘moest niet zo zeuren’ en ‘gewoon genieten van mijn paard en de rest over laten aan degene die ik daar op dat moment voor betaalde’. Ik jankte mijn ogen uit mijn kop, onverklaarbaar want er was ogenschijnlijk niets aan de hand. Mijn paarden stonden vol pension, ik hoefde er alleen naartoe voor de dingen die andere mensen als ‘de leuke dingen’ bestempelen (ik vind alles leuk met mijn paarden). En toen ik gebeld werd dat mijn paard op één van zijn benen geen gewicht meer kon dragen, wist dat innerlijke weten in mij genoeg: dit is het moment.

Wonderbaarlijk genoeg is alles goed gekomen en is hij inmiddels een fitte dertiger te noemen. Toch ben ik de afgelopen tijd hard tegen dat oordeel richting mijzelf aangelopen. Jij had dit moeten weten! 

Ik wist het niet. Ik heb gevoeld dat er iets stond te gebeuren maar kon niet duiden wat. Mensen die mij kennen van consulten weten: ik ben ongeduldig, wil een snelle oplossing bieden, gun dieren en mensen hun beste zelf. Ik zet alle energetische zeilen bij met dat doel. Toch zitten daar helaas grenzen aan. Ik kan niet alles (aan)voelen.  

Jarenlang heb ik geprobeerd om dat onbestemde gevoel te vatten. Serieus te nemen. Want je kunt immers alleen serieus genomen worden als je dat zelf doet toch? Daartoe heb ik zoveel gedaan en gelaten in de opbouw van mijn praktijk. Daardoor kan ik ook wat ik nu kan, iets nodig hebben schept ook de juiste omstandigheden voor groei in mijn optiek.  Vanaf vandaag weet ik dus: Ik kan voelen tot mijn grens van invloed. Meer hoef ik niet en meer kan ik niet. En dat geldt ook voor jou.  

Liefs,  

Michael van Roon

Energetisch Diertherapeut