Wachtkamer-gevoel

Schrijven is voor mij een manier om mijzelf te activeren en motiveren. Ik kan niet precies uitleggen waarom, toch gaat het vaak gepaard met het verlangen om een deel van die op schrift gezette zielenroerselen te delen met anderen. Hoe activerend en motiverend het ook werkt, merk ik dat ik in een periode terecht ben gekomen waarin me dat niet met regelmaat lukte; schrijven en het delen daarvan. Je herkent het vast, de vaste onderdelen van de alledag en allerlei extra omstandigheden die om ‘nog een tandje bijzetten’ vragen. Vandaag deel ik met jullie het ‘wachtkamer-gevoel’.  

Afgelopen zomer verkochten mijn man en ik ons appartement in Soest om onze droom na te gaan jagen. Onze pony’s bij huis. Dat is al jarenlang een droom en gezien we best wat huizen voorbij zagen komen die kanshebbers waren binnen ons budget, werd deze aanpak ons aangeraden. Eerst verkopen, dan weet je precies wat je ‘in je zak hebt’ en dan op zoek naar die fijne plek. Gesteund door een groot vertrouwen in het universum, talloze boeken geluisterd over manifestatie en je wens het universum insturen, namen we die stap. We kregen behoorlijk wat kritische opmerkingen over ons besluit. “Zo, dat is spannend”, “Met jullie budget kom je ergens achteraf in het noorden terecht!”, “Wij zouden zoiets nóóit doen” en “Vind je dat niet eng?!” kwamen onder andere voorbij. 

De overdracht van ons appartement volgde 6 maanden later. Een periode waarin wij hadden gehoopt het huis te vinden waar wij met pony’s en de rest van onze dierenvrienden naar toe hadden kunnen gaan. Helaas, het huis diende zich nog niet aan. We verbleven vijf weken op een vakantiepark voor we onze intrek mochten nemen in een tijdelijke woning op het terrein waar onze paarden ook een periode terecht kunnen. Totaal anders dan je wellicht bij ons zou verwachten; in de randstad, onder de rook van Den Haag. Een unieke en schilderachtige plek – helemaal voor deze omgeving- die door mijn moeder gekscherend ‘Disneyland-voor-paarden’ werd genoemd. De pony’s worden verzorgd als ware prinsjes door de lieve mensen die deze revalidatiestal bestieren. Wij kunnen met hen direct één van de schaarse bossen in dit deel van Nederland in wandelen. 

Toen mijn man en ik afgelopen zondag de tweede helft van onze vegan sandwich ruilden (heeft de ander niet altijd wat lekkerders?), die we zaten te eten in één van de hippe tentjes in een Dubaiaans-achtig prestigieus overdekt winkelcentrum besefte ik: Ooit is dit ook mijn droom geweest. Als onbeschaamde yup de luxe omarmen die de wereld ons te bieden heeft.  

“Hebben jullie al wat gevonden?” werd eerst wat meer en nu steeds een beetje minder gevraagd. Ik denk dat een intrinsieke angst voor dit soort vragen -die wellicht een oordeel in zich zouden kunnen dragen- mij deels hebben weerhouden om het schrijven weer op te pakken. Want nee, we hebben nog geen huis. De huizenmarkt is grillig en ons zoekgebied uitgebreid. Of ik altijd in vol vertrouwen en als een zen-master door het leven ga? Ook niet. Deze zoektocht gaat met ups en downs. En toch merk ik, hoewel ik het soms lastig vind om mijzelf te activeren en/of motiveren, dat ik ook die fundamentele onzekerheid als een groot leermeester ben gaan zien.

Ik las eens een onderzoek, dat gevoelsmatig het wachten in een wachtkamer begint zodra je binnenstapt. Dat het daarin niet uitmaakt of je zelf te vroeg bent of dat je langer wacht doordat diegene waar je op wacht uitloopt. En hoewel dat wachten je ervaring kleurt, ben je het vaak ook alweer snel vergeten, helemaal als het resultaat nog beter is dan je hoopte. Als je terugkijkt is het wachten niet eens meer waar je als eerste aan denkt. Dus voor wie zich afvraagt hoe onze queeste naar een mens-pony-hond-en-kip-paradijs voelt? We zitten al eventjes in die wachtkamer en wachten is écht lastig (helemaal als recalcitrant en ongeduldig strijden voor een plek als je tweede naam). 

Toch heb ik mijzelf vanochtend weer een stukje gemotiveerd en geactiveerd en kijk ik er naar uit om het te delen als wij gelukkige eigenaren zijn van onze nieuwe stek. Nu het schrijven weer in mijn vingers zit, flirt ik weer met mijn derde boek en brand er innerlijk een vlammetje dat op ten duur een groot vuur kan worden wat een energetische cursus voor dierenliefhebbers in zich draagt. Stay tuned!

Michael van Roon
Energetisch Diertherapeut