Dankjewel
Sinds een aantal weken rijd ik elke dag weer een aantal keer langs het bankje. Dat ene bankje, waar mijn paard zo'n beetje 13 jaar geleden met zijn achterbenen op stond nadat ik alle -hopelijk- goed bedoelde tips had opgevolgd van 'paardenmensen'.
Alle quick fixes voor paarden die door van een manege naar een vrij plekje in de polder te verhuizen hun karakter terug krijgen. We zijn allemaal op dat punt geweest denk ik, waarop een paard is om op te rijden en niet veel meer dan dat.
Nu mijn paard met een gebroken been aan het revalideren is -aan de andere kant van het spoor van waar we jaren geleden begonnen aan onze weg- besef ik des te meer hoe levensveranderend paarden zijn.
Billy bleek mijn zielsverbinding, mijn muze, stuurde mij recht op het pad dat bij mij hoort.
Als ik dat schrijf hoor ik mijn 'oordelende stemmetje' in het achterhoofd, dat het 'halleluja' klinkt. Die stem verliest echter steeds meer kracht door de intense dankbaarheid die ik voel voor alles dat in ons leven is gebeurd. En hoewel dankbaarheid een term is die nederigheid impliceert in mijn wereldbeeld, wil ik ook die rechtzetten. Ik voel me namelijk bombastisch en grotesk dankbaar.
Ik had toen ik aan een paard begon nog nooit iemand ontmoet die zo'n bijzondere band met een dier had. En nu komen ze aan één stuk door op mijn pad, een voordeel van wat ik doe in mijn dagelijks leven. Onze band groeide uit tot zo iets bijzonders dat het bijna niet te omschrijven is. Soms vergelijken mensen paarden met hun kinderen, die vergelijking gaat voor mij niet op, eerder een intense vriendschap.
Zo beloofde ik Billy op een zeker moment dat er een dag zou komen dat we samen onder één dak gaan wonen. Dat we zelf bepalen wat hij mag, kan en krijgt. De afgelopen tijd heb ik me in allerlei bochten gewrongen om dat voor elkaar te boksen. Vooral inzwemmen tegen -eigen- oordelen; paarden bij huis is toch pure luxe!?
Maar weet je? Voor mij gaat het niet om luxe, het gaat mij om die hartsverbinding.
Toen eind juli het bericht kwam dat Billy zijn been had gebroken was het eerste dat ik dacht: Zie je? Ik ben te laat!
Gisteren werd de voorlopig-tegendeel-bewijzende röntgenfoto gemaakt, tot nu toe gaat de genezing volgens het boekje.
Nu onze paarden zo dichtbij de plek staan waar ik ooit met Billy begon zeiden verschillende mensen in mijn omgeving: Dan is het cirkeltje rond. Dat idee boezemde mij angst in. Zou ik hem dan toch moeten laten gaan terwijl hij hier op stal staat? Die uitspraak betekent toch een einde?
Vandaag besefte ik ineens; er is een bepaald cirkeltje rond. We zijn terug waar we begonnen om ons te herinneren waar het om gaat. Waarom ik doe wat ik doe, wat het beginpunt was.
Ik ga mijn belofte nakomen aan Billy. Of ik ooit nog zulke stellige beloftes doe, kan ik niet zeggen. Want die kom je na, koste wat het kost. Maar dankbaar ben ik, bombastisch en grotesk, voor elke stap in de juiste richting.
Alle quick fixes voor paarden die door van een manege naar een vrij plekje in de polder te verhuizen hun karakter terug krijgen. We zijn allemaal op dat punt geweest denk ik, waarop een paard is om op te rijden en niet veel meer dan dat.
Nu mijn paard met een gebroken been aan het revalideren is -aan de andere kant van het spoor van waar we jaren geleden begonnen aan onze weg- besef ik des te meer hoe levensveranderend paarden zijn.
Billy bleek mijn zielsverbinding, mijn muze, stuurde mij recht op het pad dat bij mij hoort.
Als ik dat schrijf hoor ik mijn 'oordelende stemmetje' in het achterhoofd, dat het 'halleluja' klinkt. Die stem verliest echter steeds meer kracht door de intense dankbaarheid die ik voel voor alles dat in ons leven is gebeurd. En hoewel dankbaarheid een term is die nederigheid impliceert in mijn wereldbeeld, wil ik ook die rechtzetten. Ik voel me namelijk bombastisch en grotesk dankbaar.
Ik had toen ik aan een paard begon nog nooit iemand ontmoet die zo'n bijzondere band met een dier had. En nu komen ze aan één stuk door op mijn pad, een voordeel van wat ik doe in mijn dagelijks leven. Onze band groeide uit tot zo iets bijzonders dat het bijna niet te omschrijven is. Soms vergelijken mensen paarden met hun kinderen, die vergelijking gaat voor mij niet op, eerder een intense vriendschap.
Zo beloofde ik Billy op een zeker moment dat er een dag zou komen dat we samen onder één dak gaan wonen. Dat we zelf bepalen wat hij mag, kan en krijgt. De afgelopen tijd heb ik me in allerlei bochten gewrongen om dat voor elkaar te boksen. Vooral inzwemmen tegen -eigen- oordelen; paarden bij huis is toch pure luxe!?
Maar weet je? Voor mij gaat het niet om luxe, het gaat mij om die hartsverbinding.
Toen eind juli het bericht kwam dat Billy zijn been had gebroken was het eerste dat ik dacht: Zie je? Ik ben te laat!
Gisteren werd de voorlopig-tegendeel-bewijzende röntgenfoto gemaakt, tot nu toe gaat de genezing volgens het boekje.
Nu onze paarden zo dichtbij de plek staan waar ik ooit met Billy begon zeiden verschillende mensen in mijn omgeving: Dan is het cirkeltje rond. Dat idee boezemde mij angst in. Zou ik hem dan toch moeten laten gaan terwijl hij hier op stal staat? Die uitspraak betekent toch een einde?
Vandaag besefte ik ineens; er is een bepaald cirkeltje rond. We zijn terug waar we begonnen om ons te herinneren waar het om gaat. Waarom ik doe wat ik doe, wat het beginpunt was.
Ik ga mijn belofte nakomen aan Billy. Of ik ooit nog zulke stellige beloftes doe, kan ik niet zeggen. Want die kom je na, koste wat het kost. Maar dankbaar ben ik, bombastisch en grotesk, voor elke stap in de juiste richting.