Het blijft wel je moeder (of vader)!

“Het blijft toch je moeder (of vader)” is een zin die kinderen van ouders waarmee zij het contact verbroken hebben vaak horen. De vaak zeer sensitieve kinderen van ouders met destructief gedrag houden zich zelf die zin ook nog wel eens voor. Past zo’n opmerking, die voor veel mensen een lading van loyaliteit en verantwoording draagt nog wel in ons tijdsbeeld?

We leven in een bijzondere, nieuwe tijd. Wat dat inhoudt? Meer ruimte voor gelijkheid: tussen mannelijkheid en vrouwelijkheid, mensen en dieren, spiritualiteit en nuchterheid, regulier en complementair. Een zeer positieve beweging die we met zijn allen maken. Uiteraard brengt zo’n tijd ook dilemma’s met zich mee.

Ik zie in de praktijk veel mensen die herstellende zijn van een periode waarin zij leefden met een persoon met destructief gedrag. Je kunt daarbij denken aan manipulatie, isolatie, kleineren, liegen; narcistische trekjes. En hoewel een deel daarvan in de relatiesfeer te vinden is zijn er toch ook een heel aantal mensen met een ouder die zulke gedragingen heeft. Mensen die in een gezin zijn opgegroeid waarin liefde onvoorwaardelijk was, begrijpen er weinig tot niets van als zo iemand het contact met die ouder(s) verbreekt of tot een minimum beperkt. Een opmerking als “Het is wél je moeder/vader” appelleert dan aan een al veel te vergaand gevoel van loyaliteit richting een persoon met schadende invloed.

Ik denk dat het beeld dat wij hebben van vaders en moeders te algemeen is. Gezien we met zijn allen steeds gevoeliger worden denk ik dat de volgende tweedeling heel vattend is: Ik zie heel duidelijk een verschil tussen een ouder die fysieke vorm geeft aan een ziel en de ouder-rol zoals we die kennen in een liefdevol gezin. Dat is precies de reden dat adoptie en/of draagmoederschap mogelijk is, maar ook dat een kind zich afwendt van een ouder die schadelijk gedrag vertoont.

We incarneren als ziel op aarde en in mijn optiek krijgen we na elk leven de keus of we daar nog eens aan willen beginnen. Biologisch gezien volgt dan tussen een man en een vrouw het verhaal van de bloemetjes en de bijtjes. Een bloedband hoeft echter niet te betekenen dat je ook op zielsniveau verbonden bent met elkaar. Als dat zo is doet een ouder -als automatisch- alles voor zijn of haar kind om het pakketje van ziel, energie en fysiek lichaam zo goed mogelijk de wereld in te zetten. Vanuit gelijkwaardigheid en met een diep respect voor het leven, de autonomie en keuzes van het kind.

In het geval van een ouder die zich schadelijk opstelt ten opzichte van het kind kan het zijn dat die zielsverbinding er simpelweg niet is. In sommige gevallen zelfs in de vorm van volledige afwezigheid van empathie. In zulke gevallen is het net zo onwaarschijnlijk om steun en een liefdevolle relatie met zo’n ouder te verwachten als denken dat je de Mount Everest kunt beklimmen met een persoon die in een rolstoel zit.
Dus ja, je moeder blijft wel je moeder en je vader je vader in biologische zin. Maar niet alle kinderen hebben ouders die zich ook met hen verbinden op zielsniveau. Gelukkig zijn er genoeg liefdevolle mensen om dat in hun plaats te doen.

Michael van Roon 
Natuurgeneeskundig Energetisch (dier-)Therapeut 


Ben jij in herstel van een dergelijke situatie? Creëer meer rust en zorg dat je je gewoon weer lekker voelt met energetische therapie