Test voor hondenliefhebbers

Vandaag moest mijn hondje Milo, met een vermoedelijke halshernia, op controle na een week medicatie en rust. Deze situatie bracht mij in alle mogelijke gradaties van stress. Terwijl dat nu juist mijn werk is, de verschillende bewustzijnstoestanden die trauma en (chronische) stress veroorzaken tot aan alle mogelijke gevolgen daarvan. Ik heb me schuldig gevoeld, had ik het niet kunnen voorkomen? Geschaamd, dat mij dit overkomt als dierprofessional. En het mooie daaraan is dat het me aan het denken bracht over de tijd dat Milo nu bij ons is, en honden in het algemeen.

Ik heb zelf altijd het idee gehad dat honden het leuk vinden om een lange boswandeling te maken elke dag. Ravotten met andere honden, lekker rennen en spelen met een balletje. Toen ik zag dat het balletje mijn hond eerder neurotisch en gestrest maakte zijn we daarmee gestopt. De vijf kilometer door de Soester duinen hielden we erin.
Wat voor mij een gevoelsmatige beslissing was blijkt nu ook met wetenschap te onderbouwen. Het continu terugbrengen van een balletje is vergelijkbaar met telkens weer een prooi vangen. De stressreactie die het vangen van een prooi teweeg brengt in een hondenlijf zou gevolgd moeten worden door een aantal uur slaap. Kun je nagaan hoe lang een hond zou moeten slapen om een uur gooien met een balletje bij te benen.

Nu een stoeipartijtje met een grote hond Milo nekletsel koste zag ik het even somber in. Niet meer de lange wandelingen, waar wij zo van genoten samen. In deze fase van herstel kan hij alleen de nodige korte sanitaire wandelingetjes doen. Door de ernst van zijn klachten dacht ik ineens aan hoe graag ik hem bij me heb, en hoe het zonder hem zou zijn. Ik besloot alleen nog maar hem te laten bepalen hoe ver hij loopt en waar. De ene keer alleen naar de overkant van de straat, de andere keer naar het veldje om de hoek. Ik ga daardoor steeds meer de subtiele signalen herkennen van wat hij wel en niet leuk vind. Hoewel we ons best doen om goed met ze om te gaan zijn we ongemerkt meer bezig met ‘hoe het al jaren gaat’ dan te kijken naar de signalen van een dier. Mijn hond blijkt meer te houden van snuffelen dan lange afstanden afleggen. En dat beaamden Milo zijn artsen; honden willen informatie verzamelen, brengen hun hele omgeving in kaart door te snuffelen en nog eens terug te lopen naar dat ene plekje om dubbel te checken. 

Op de terugweg van de controle bij de dierenarts stopten we nog even om een kort wandelingetje in het bos te maken. Geloof het of niet, daar ving Milo terwijl hij aan de lijn zat in het voorbij gaan een muis. Nu maar even een paar uur slapen dus, zodat zijn cortisol en adrenaline weer even wat omlaag gaat. 

Doe jij mee aan een kleine test? Ik ben benieuwd wat er met jouw hond gebeurt als je een wandeling maakt waarin hij mag bepalen waar hij heen loopt en hoe lang hij snuffelt. En dan zonder smartphone natuurlijk. Laat je het weten? -wel veilig houden!-

Michael van Roon 

Natuurgeneeskundig Energetisch (dier-)Therapeut